در مقام نظر دادن به یک مساله می بایست حب و بغض را به کناری گذاشت و مساله حق و باطل را در نظر گرفت اشخاص را باید کنار گذاشت و ذات دوست را توجه کرد به یک مساله از منظر حب حکم کردن یا از منظر بغض حکم کردن یا بی طرف بودن نمی توتند نظر و حکم سالمی باشد اگر جایی حق را مد نظر گرفتن باعث ضایع شدن منفعتی از شخص شود نیز حکم به سر سپردگی است به دوست و چون قادر به نیک دیدن باشی در واقع منفعتی نیز ضایع نمی گردد مشکل فقط محدودیت های نگریستن است. می بایست ارزش چیزی که جلوی چشمان است را با  ارزش چیزی که ما ورای آن است را مقایسه کنی باید عظمت در نگاهت باشد باید به چیزی که می نگری ارزش نظر انداختن را داشته باشد آنجا که دوست هست اگر در محضرش نباشی هر کجا که می خواهی باش چه ایستاده در نماز چه نشسته در بزم شراب هردو یکی است امید که همیشه بنگریم در چشمان زیبای دوست .